Japonya’da sayıları milyona yaklaşan insan, yıllardır odalarına kapanarak toplumdan tamamen kopmuş bir hayat yaşıyor. “Hikikomori” adı verilen bu kişiler, çalışmayı ve sosyal etkileşimi reddediyor; dış dünyayla bağlarını yalnızca internet üzerinden sürdürüyor.
10 YILDIR ODASINDAN BİLE ÇIKMIYOR
+90’ın derlediği habere göre 32 yaşındaki Yusuke, son on yılı neredeyse hiç dışarı çıkmadan geçirdi. Çocukluk döneminde sıradan bir hayatı olsa da üniversitede yaşadığı zorbalık ve travmalar onu içine kapattı. Şimdi günlerini televizyon sesi eşliğinde tavanlara bakarak geçiriyor. “Dünyadan korkuyorum. Basit bir telefon görüşmesi bile beni strese sokuyor” diyor…
AİLELER ÇARESİZLİK İÇİNDE…
Hikikomorilerin büyük çoğunluğu hala ebeveynleriyle yaşıyor. Yusuke’nin annesi gibi birçok ebeveyn, çocuklarını dışarı çıkmaya ikna etmek için defalarca deneme yapıyor. Ancak çoğu zaman sonuç alınamıyor… Bu durum aileleri de depresyona sürüklüyor.
SESSİZ ÖLÜMLERİN SAYISI ARTIYOR
Japonya’da her yıl yaklaşık 30 bin hikikomori yaşamını kaybediyor. Çoğunun ölümü canına kıyma değil; kimsenin farkında bile olmadığı sessiz ölümler… Hatta bazı vakalarda komşular, ölümden haftalar sonra evden gelen kokuyla gerçeği öğreniyorlar.
NEDEN ‘HİKİKOMORİ’ OLUYORLAR?
Uzmanlara göre bu olgu, 1990’ların ekonomik kriziyle birlikte ortaya çıktı. Japon toplumunun katı çalışma kültürü ve yüksek beklentileri, bireyler üzerinde büyük baskı yaratıyor. Kurallara uyamayan kişiler, kendilerini “işe yaramaz” ve “utanç kaynağı” olarak görerek evlerine kapanıyor.
YARIM MİLYON SESSİZ HAYAT
Bazı sivil toplum kuruluşları, hikikomorileri evlerinden çıkarmak için küçük adımlar atıyor. Katılımcılara iş eğitimi veriliyor, sosyal iletişim pratikleri öğretiliyor. Başarılı olanlar, yavaş yavaş yeniden iş hayatına dönebiliyor.
Bugün Japonya’da yaklaşık yarım milyon hikikomori olduğu tahmin ediliyor. Çoğu hala dış dünyaya adım atamasa da küçük bir kısmı yaşadıkları tecrübeyi anlamlı bir hayata dönüştürmeye çalışıyor. Onların varlığı, japon toplumuna farklı bir soruyu hatırlatıyor:
“Gerçekten üretkenlik mi insanı değerli kılar yoksa yaşamın kendisi mi?”
